Λουκούμια Μιχαηλίδης Με Γεύση Πορτοκάλι ”Thessaloniki” 150gr

ΙΣΤΟΡΙΑ ”ΑΠΟ ΧΡΥΣΑΦΙ” ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟЇΟΝ

  Ήταν Αύγουστος του 1922 όταν ο καπνός από την  φλεγόμενη προκυμαία της Σμύρνης, μαρτυρούσε στ’ απέναντι νησιά του Αιγαίου, την τραγωδία που εκτυλισσόταν στην αρχόντισσα του τότε μικρασιατικού κόσμου. Περνώντας απέναντι, όσοι σώθηκαν από το μένος της σφαγής, κατάφεραν να κουβαλήσουν μαζί τους πέρα από τον πόνο και την λαχτάρα για μία νέα ζωή και κομμάτια του πολιτισμού τους. Η τέχνη του λουκουμιού , που είχε ήδη ξεκινήσει δειλά− δειλά από το 1822, ήταν ένα από αυτά.

   Είναι ίσως το γλύκισμα με την μεγαλύτερη ιστορία που προφανώς λίγο μπορούσε να την φανταστεί ακόμη και ο εμπνευστής του, ο Χατζή Μπεκίρ. Ο ζαχαροπλάστης του σουλτάνου επινόησε το λουκούμι στην προσπάθειά του να σώσει το κεφάλι του από τον οργισμένο σουλτάνο . Κι ευτυχώς, από μία άποψη, που ο σουλτάνος έσπασε το δόντι του από εκείνη την σκληρή καραμέλα, ένα απόγευμα στ’ ανάκτορα της Κωνσταντινούπολης κι έτρεξε ο Χατζής να ρίξει μέσα στο καζάνι νερό, αλεύρι, ζάχαρη και ροδόνερο για να φτιάξει το μείγμα του. Και αφού το ανακάτευε για ώρες, το έστρωσε σε μία επίπεδη επιφάνεια στρωμένη με αμυγδαλέλαιο. Έπειτα, το έκοψε σε κομματάκια, το πασπάλισε με ζάχαρη και το προσέφερε τρέμοντας από τον φόβο στον σουλτάνο του. Ήταν η στιγμή που  αναστέναξε με ανακούφιση όταν τον είδε να κλείνει τα μάτια του από την ευχαρίστηση της γεύσης.

Από την στιγμή που ξεμπάρκαρε το λουκούμι στα νησιά του Αιγαίου, πέρασαν πολλά χρόνια. Στο πέρασμα αυτών, έγινε το χαρακτηριστικό γλύκισμα της πρωτεύουσας των Κυκλάδων, της Σύρου. Δεν έφυγε ποτέ δίπλα από τον ελληνικό καφέ των ορθόδοξων μοναστηριών, ενώ έγινε αναπόσπαστο τμήμα της πολιτιστικής και κοινωνικής κουλτούρας του ελληνικού πληθυσμού. Συνόδευε όχι μόνο το καθημερινό καφεδάκι αλλά και τους γάμους, τις γιορτές και τα μνημόσυνα.

     ΛΟΥΚΟΥΜΙ ΚΑΙ UNESCO ΩΣ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΑΥΛΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

 Και ήταν πάλι Αύγουστος του 2009, όταν η UNESCO , εντάσσει το λουκούμι στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της. Εκεί, περιέγραφε αυτόν τον μικρό, χιονισμένο θησαυρό, ως ”γλύκισμα που φτιάχνουμε από νερό πηγής, ζάχαρη και άμυλο”. Έπειτα  μπορούμε να προσθέσουμε άρωμα, χρώμα και ξηρούς καρπούς. Έτσι, προκύπτει η  ποικιλία γεύσεων κι έτσι βρίσκει αναγνώριση ο ιδιαίτερος ρόλος του σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του Έλληνα.