Σαρδέλες οι ταπεινές αλλά τόσο πολύτιμες. Και διάσημες! Ζουν σε κοπάδια, παράκτια και κυρίως στην Μεσόγειο.
Oι σαρδέλες που παραμένουν στο αλάτι τους, είναι αρκετά πιο αλμυρές σε σχέση με αυτές που παραμένουν στο ηλιέλαιο αλλά παραμένουν πεντανόστιμες! Μπορούν να συνοδεύσουν εξαιρετικά τα λαδερά μας και το ουζάκι μας, συνδυάζοντας τόσο την γεύση όσο και τα θρεπτικά συστατικά.
ΘΡΕΠΤΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΣΑΡΔΕΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ
Οι σαρδέλες είναι διάσημες για την περιεκτικότητα σε σαρδέλες είναι πλούσιες σε βιταμίνες και μέταλλα. Μια μικρή μερίδα σαρδέλες μπορεί να παρέχει το 13% της συνιστώμενης ημερήσιας ποσότητας Βιταμίνης Β2, το 25% της νιασίνης και το 150% της Βιταμίνης Β12. Συμβάλλουν λοιπόν στην καλή λειτουργία του νευρικού μας συστήματος και στον μεταβολισμό της ενέργειας.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟЇΟΝ
Αν επιχειρήσουμε να χαρτογραφήσουμε την Ελλάδα ένα πράγμα είναι βέβαιο. Ανάμεσα στα βασικά στοιχεία που συνέχουν την ταυτότητά της όπως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, η μυθολογία και η τέχνη, θα βάλουμε και την θάλασσα. Και μάλιστα σε περίοπτη θέση. Όλα όσα έχουμε σαν αποτυπώματα της χώρας μας, από τα ποιήματα, την μουσική, την ζωγραφική, είναι ζυμωμένα με την θάλασσα.Ακόμη και το εθνικό μας σύμβολο, η ελληνική σημαία, είναι βαμμένη με το μπλε της θάλασσα και τ’ουρανού της.
Σύμφωνα με την μυθολογία και τον Ησίοδο μας, ἐν ἀρχῇ ἦν το Χάος. Από το χάος ξεπρόβαλε το αιώνιο σκοτάδι, το Έρεβος και η σκοτεινή Νύξ. Από αυτά το αιώνιο φως ο Αιθήρ και η λαμπρή Ημέρα. Έπειτα η Γαία, ο Τάρταρος και ο Έρως. Και είναι η Γαία αυτή που γέννησε τον Ουρανό και την Θάλασσα.
Για τους Αρχαίους Έλληνες, η Θάλασσα ήταν η θεά με την ανθρώπινη κορφή που προστάτευε το υγρό στοιχείο. Εκείνη γέννησε τον Ουρανό και τα Όρη. Απεικονίζεται σε πολλές εκφάνσεις της τέχνης, με πιο σημαντική αυτή στον Ναό του Ποσειδώνα στην Αρχαία Κόρινθο. Εκεί, σ’ένα σύμπλεγμα με τον θεό Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη, αναπαριστάται να κρατά στην ζεστή αγκαλιά της την αφρογέννητη κόρη της, την Αφροδίτη.
Από τότε μέχρι σήμερα, η θάλσσα βρέχει κάθε μνήμη ελληνική. Το εμπόριο και την πολεμική δύναμη. Την ιστοριογραφία και την κραυγή ”Θάλαττα, θάλαττα” των Μυρίων του Ξενοφώντα. Την ναυμαχία της Σαλαμίνος. Την εκστρατεία του Μ.Αλεξάνδρου. Το πορφυρό Βυζάντιο και την επένδυσή του στον στόλο. Την επανάσταση του 1821 με την Λασκαρίνα και την Μαντώ. Την Έλλη και τον τορπιλισμό της.
ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ
Στην πορεία της θαλασσινής ιστορίας της Ελλάδος, ήρθε η μουσική με τα νησιώτικα τραγούδια και τα μοιρολόγια. Και η ποίηση. Με το ”Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε” και το ”Πρόσεχε να προφέρεις καθαρά τη λέξη θάλασσα, έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια” του Ελύτη. Και το ”Τη θάλασσα τη θάλασσα ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;” του Σεφέρη. Και το ”Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.”. (Ναζίμ Χικμέτ) -Σε μετάφραση Γιάννη Ρίτσου. Και τέλος, το πιο σύγχρονο του αγαπημένου Θεσσαλονικιού ποιητή, του Ντίνου Χριστιανόπουλου : ‘‘Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια, μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι. Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα, γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει. Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.”