Αναμνηστική Κασετίνα Θεσσαλονίκης με Λουκούμια Παπαδόπουλος (Περγαμόντο) 250 γραμμάρια

€3,80

Κατηγορίες: Γλυκά Μεσογειακής Παράδοσης, Δώρα

Περιγραφή
Επιπρόσθετες Πληροφορίες

Ta ιστορικά λουκούμια του Παπαδόπουλου με την ιδιαίτερη γεύση περγαμόντο, σε μία κασετίνα με νοσταλγική απεικόνιση μίας γκραβούρας από τα Κάστρα στην Θεσσαλονίκη την εποχή του Μεσοπολέμου. Ένα εξαιρετικό αναμνηστικό δώρο για τους λάτρεις της Θεσσαλονίκης και της γαστρονομικής κουλτούρας της.

Σε ό,τι αφορά την παράδοση των λουκουμιών του Παπαδόπουλου, μία οικογένεια που ήρθε από τον Πόντο, στην Θεσσαλονίκη το 1948, κουβάλησε μαζί της την συνταγή του παραδοσιακού ανατολίτικου λουκουμιού η οποία χρονολογείται από το 1.3οο, έχει τις ρίζες της στην Ρουμανία και ακολουθείται πιστά μέχρι σήμερα. Πέρα από τ’ αγνά και ποιοτικά υλικά, η αγάπη, η γενναιοδωρία και η πίστη στην παράδοση είναι τα πραγματικά συστατικά της επιτυχίας!

Το περίφημο ανατολίτικο γλυκό που έχει την γέννησή του στα σεράγια και τα χαρέμια των σουλτάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έφτασε μέχρι τις ημέρες μας ν’ αποτελεί το παραδοσιακό γλύκισμα που συνοδεύει τον ελληνικό καφέ, κατά προτίμηση τον παραδοσιακά ψημένο στην χόβολη.

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ:

Ζάχαρη, νερό, γλυκόζη, νισεστές και προσεκτικά επιλεγμένες αρωματικές ύλες, πλάθονται και ψήνονται μέσα σε καυτά καζάνια, απ’ όπου ευωδιάζουν πλούσια αρώματα.

ΙΣΤΟΡΙΑ ”ΑΠΟ ΧΡΥΣΑΦΙ” ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟЇΟΝ

Ήταν Αύγουστος του 1922 όταν ο καπνός από την φλεγόμενη προκυμαία της Σμύρνης, μαρτυρούσε στ’ απέναντι νησιά του Αιγαίου, την τραγωδία που εκτυλισσόταν στην αρχόντισσα του τότε μικρασιατικού κόσμου. Περνώντας απέναντι, όσοι σώθηκαν από το μένος της σφαγής, κατάφεραν να κουβαλήσουν μαζί τους πέρα από τον πόνο και την λαχτάρα για μία νέα ζωή και κομμάτια του πολιτισμού τους. Η τέχνη του λουκουμιού , που είχε ήδη ξεκινήσει δειλά− δειλά από το 1822, ήταν ένα από αυτά.

Είναι ίσως το γλύκισμα με την μεγαλύτερη ιστορία που προφανώς λίγο μπορούσε να την φανταστεί ακόμη και ο εμπνευστής του, ο Χατζή Μπεκίρ. Ο ζαχαροπλάστης του σουλτάνου επινόησε το λουκούμι στην προσπάθειά του να σώσει το κεφάλι του από τον οργισμένο σουλτάνο . Κι ευτυχώς, από μία άποψη, που ο σουλτάνος έσπασε το δόντι του από εκείνη την σκληρή καραμέλα, ένα απόγευμα στ’ ανάκτορα της Κωνσταντινούπολης κι έτρεξε ο Χατζής να ρίξει μέσα στο καζάνι νερό, αλεύρι, ζάχαρη και ροδόνερο για να φτιάξει το μείγμα του. Και αφού το ανακάτευε για ώρες, το έστρωσε σε μία επίπεδη επιφάνεια στρωμένη με αμυγδαλέλαιο. Έπειτα, το έκοψε σε κομματάκια, το πασπάλισε με ζάχαρη και το προσέφερε τρέμοντας από τον φόβο στον σουλτάνο του. Ήταν η στιγμή που αναστέναξε με ανακούφιση όταν τον είδε να κλείνει τα μάτια του από την ευχαρίστηση της γεύσης.

Από την στιγμή που ξεμπάρκαρε το λουκούμι στα νησιά του Αιγαίου, πέρασαν πολλά χρόνια. Στο πέρασμα αυτών, έγινε το χαρακτηριστικό γλύκισμα της πρωτεύουσας των Κυκλάδων, της Σύρου. Δεν έφυγε ποτέ δίπλα από τον ελληνικό καφέ των ορθόδοξων μοναστηριών, ενώ έγινε αναπόσπαστο τμήμα της πολιτιστικής και κοινωνικής κουλτούρας του ελληνικού πληθυσμού. Συνόδευε όχι μόνο το καθημερινό καφεδάκι αλλά και τους γάμους, τις γιορτές και τα μνημόσυνα.

ΛΟΥΚΟΥΜΙ ΚΑΙ UNESCO ΩΣ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΑΥΛΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

Και ήταν πάλι Αύγουστος του 2009, όταν η UNESCO , εντάσσει το λουκούμι στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της. Εκεί, περιέγραφε αυτόν τον μικρό, χιονισμένο θησαυρό, ως ”γλύκισμα που φτιάχνουμε από νερό πηγής, ζάχαρη και άμυλο”. Έπειτα μπορούμε να προσθέσουμε άρωμα, χρώμα και ξηρούς καρπούς. Έτσι, προκύπτει η ποικιλία γεύσεων κι έτσι βρίσκει αναγνώριση ο ιδιαίτερος ρόλος του σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του Έλληνα.