H μέντα, η Μίνθη ή η Mentha aquatica (Μέντα η υδροχαρής) της Λατινικής Ονομασίας. Η αρωματική πόα που επιλέγει τα εύκρατα κλίματα για να ανθίσει και να μας χαρίσει την ευωδιά της στην μαγειρική μας. Η παρουσία της φανερώνει την κοντινή ύπαρξη νερού, εξ’ου και το προσωνύμιο ”υδροχαρής” που την συνοδεύει. Με τα μικρά της αρωματικά άνθη ξεχωρίζει στην χλωρίδα της Ελλάδος μας. Το συναντάμε σε πολλές ποικιλίες, με πολλά διαφορετικά ονόματα και πολλές ιδιαίτερες ιδιότητες.
Συναντάται ακόμη και με την ονομασία ”φλισκούνι” ενώ η χρήση της, πέρα από την κουζίνα μας, είναι και πολύ χαρακτηριστική ως θεραπευτική.
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ
Η μέντα αποτελεί τον πιο δυνατό σύμμαχο για την δυσπεψία, το κρύωμα, τη γρίπη, τους πονοκεφάλους και τους πόνους της περιόδου. Αποτελεί μια πλούσια πηγή μεταλλικών ιχνοστοιχείων, όπως κάλλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο, σίδηρο και μαγγάνιο. Επίσης, η αναζωογονητική και αντιμικροβιακή της δράση είναι χαρακτηριστική της λειτουργικότητάς της στον ανθρώπινο οργανισμό.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ”ΧΡΥΣΑΦΙ” ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟЇΟΝ
Η μέντα, το περίφημο ευώδες φυτό της μεσογειακής χλωρίδας. Η Μέντα, η ζηλιάρα κόρη του ποταμού Κωκυτού, απείλησε την Περσεφόνη. Είχε παρασυρθεί από τον έρωτά της για τον άνδρα της, τον Πλούτωνα του Κάτω Κόσμου. Η ομορφιά της αλλά και η σπιρτάδα της, που λένε πως ήταν μεγαλύτερη και από της Περσεφόνης, δε την βοήθησε να κερδίσει τον έρωτα του θεού του Νεκρόκοσμου. Ούτε όμως και να γλυτώσει την μήνη της Δήμητρας όταν έφτασαν στ’ αυτιά της οι απειλές για την κόρη της.
Έτσι, σ’ ένα γύρισμα της μοίρας, πήρε την μορφή, με θεϊκή εντολή, του φυτού ”ηδύοσμον” . Η μεταμόρφωση έγινε μ’ένα τρόπο τραγικό. Ο μύθος λέει πως οργισμένη η μάνα Δήμητρα, πάτησε το σώμα της μέχρι να διαλυθεί και οι στάχτες της να κυλήσουν στο έδαφος. Στο σημείο αναδύθηκε η μέντα. Είχε πλατιά, πράσινα φύλλα που έφεραν κόκκινες ανταύγειες, από το αίμα της νύμφης που τόλμησε να διεκδικήσει τον Θεό.